"Dziady" są bez wątpienia największym arcydziełem romantyzmu polskiego. Osobiste przeżycia i aktualne wydarzenia polityczne, przeniósł poeta na płaszczyznę eschatologiczną odwiecznych zmagań dobra i zła oraz relacji świata żywych i świata zmarłych.

Góra Tabor to fascynujący powieściowy portret międzywojennej Polski i jej tragicznego końca. Portret wielobarwny, daleki od jednoznaczności, a przy tym jakby stanowiący ciąg dalszy głośnego eposu Na Zbruczem. To historia „przemieniania” się II Rzeczpospolitej, ówczesnej Europy, ale też głównego bohatera książki Wiesława Helaka. Janio jest kolejno artystą, żołnierzem, ziemianinem, a wreszcie chrześcijaninem, może nawet… świętym. Góra Tabor jest powieścią wybitną, świetnie napisaną, zachwycającą opisami pejzaży i sztuki, a niektóre jej partie, na przykład opis zamachu majowego w Warszawie roku 1926, dosłownie zapierają dech w piersiach.

Triumf literatury polskiej. Swoją nową powieścią Wiesław Helak przywraca jej wielkość, bezpowrotnie – zdawałoby się – utraconą wraz z odejściem w przeszłość Sienkiewicza i Reymonta, Żeromskiego i Orzeszkowej. Do tej ostatniej pisarz nawiązuje wprost tytułem swojej książki, najprostszym z możliwych, a przecież mówiącym wszystko – „Nad Zbruczem”. Odnalazł w niej Helak czysty, wręcz krystaliczny ton polszczyzny, stylistyką wywodzący się od Jana Kochanowskiego i Biblii Jakuba Wujka. Ewangeliczna nuta pobrzmiewa tu zresztą co i rusz; jeśli ktoś nie wiedział, co to jest literatura katolicka i czym być może w najwspanialszych swoich porywach, to teraz już wie. Wiesław Helak opowiada o Polsce, której nie było, która istniała jedynie w pamięci i w snach naszych przodków, a której bronili przed rosyjską, a później sowiecką przemocą, przed terrorem germanizacji, ale i wynarodowieniem, do czego zachęcał trzeci z zaborców – austriacki, może najbardziej podstępny. Opowiada o determinacji i heroizmie tych, o których Zygmunt Krasiński przedwcześnie, ale jednak proroczo napisał, że zniknęli z powierzchni ziemi i wielkie milczenie jest po nich. Otóż, Helak milczenie to przerywa. Nieprzypadkowo sytuując fabułę swej powieści u stóp Okopów Świętej Trójcy. W trakcie lektury „Nad Zbruczem” nie natrafimy na choćby jeden fałszywy ton. Zgodnie z dewizą ojca Konstantego, bohatera powieści podporządkowana jest ona dwu zasadom: harmonii i piękna. Dobro nazywane jest tu po imieniu, podobnie jak zło; o żadnych relatywizmach czy względach poprawnościowych nie ma mowy. Kto to powiedział? „Jestem Polakiem – więc mam obowiązki polskie; są one tym większe i tym silniej się do nich poczuwam, im wyższy przedstawiam typ człowieka”. No więc, „Nad Zbruczem” jest książką o dążeniach do osiągnięcia możliwie najwyższego stopnia człowieczeństwa. Na drodze tej Konstanty upada, lecz podnosi się, ponosi klęski, by w rezultacie zwyciężyć, dokonuje błędnych wyborów, ale potrafi winy te odkupić. Od lat nie odezwał się w naszej literaturze tak donośny głos.

Stefan Żeromski napisał tę powieść opierając się na własnych doświadczeniach z lat młodzieńczych. Opisuje w niej dzieciństwo i proces dorastania szlacheckiego syna, Marcina Borowicza, w rosyjskim systemie edukacji. Tytuł powieści odnosi się do bezcelowych wysiłków zaborców rosyjskich mających na celu zrusyfikowanie młodzieży polskiej. [Heraclon International, 2018]

Wesele, jedno z najbardziej znanych dzieł Stanisława Wyspiańskiego, polskiego dramaturga, poety, malarza i grafika, ukazuje się w wersji audio, w interpretacji Marioli Kurnickiej, Małgorzaty Regent, Tomasza Czarneckiego i Janusza Żaka. Dramat — obok licznych wystawień w teatrze — doczekał się także wspaniałej ekranizacji Andrzeja Wajdy, w której wystąpili Ewa Ziętek, Daniel Olbrychski, Wojciech Pszoniak i Franciszek Pieczka. Pod koniec Roku 1900 Roku krakowski artysta, Lucjan Rydel, poślubił prostą kobietę z pobliskich Bronowic, Jadwigę Mikołajczykównę. Na uroczystości zaślubin obecny był również Stanisław Wyspiański, który w kilka tygodni później zasiadł do pisania dramatu, opartego na realnych zdarzeniach tamtej listopadowej nocy. W ten sposób powstało Wesele, utwór będący próbą krytycznej oceny czasów współczesnych, wspólnych mitów i obnażeniem swoistej beznadziejności życia polskiego końca XIX wieku.

Publicystyka Łysiaka, przedruki prasowe, ciąg dalszy wywiadu - rzeki z autorem. [opis wg lubimyczytac.pl].